سلام.با یه ذهنه پر از سوال دارم مینویسم مینویسم شاید خودم بتونم به سوالام جواب بدم سوالهایی که شاید هیچ کس جوابشونو نمیدونه!

شده تو زندگیتون احساس کنید که چقدر عقب افتادید؟چقدر از آرزوهاتون دور موندین و حتی شاید دیگه یادتون نیاد که آرزوهاتون چی بوده! چقدر چیزهایی که دارید با چیزهایی که تصورشو داشتید فرق میکنن.من همیشه دلم میخواست یه نویسنده بشم یه نویسنده ی مشهور اما حالا چی هستم؟ یه مهندس! هیچ تناسبی بینه اون چیزی که میخواستم و اون چیزی که هستم وجود نداره! خیلی چیزهای دیگه هم هست که میخواستم و بهشون نرسیدم و وقتی که به خودم به آینده ام نگاه میکنم به نظر میرسه شاید نتونم به خیلیهاشون برسم شاید اصلا فرصتشو نداشته باشم پس باید چی کار کنم؟ دلم نمیخواد وقتی مردم یادمم با مرگم فراموش شه میخوام موندگار باشم میخوام خاص باشم و خاص بمونم...

راهش چیه؟ خیلی وقته دارم به این موضوع فکر میکنم و به اطرافیانم نگاه میکنم میبینم که اصلا گذر عمر براشون مهم نیست اصلا انگار نه انگار که این جام زندگیشون داره قطره قطره از فرصتها خالی میشه فقط وقتشونو میگذرونن خیلی وقتها هم وقتشونو میکشن ! اما من باید چی کار کنم؟؟ چه راهی رو در پیش بگیرم ....

امروز به یه نتیجه ای رسیدم و به نظرم درسته و اون اینه که نباید زندگی رو محدود و محصور به این دنیا دونست شاید نتونیم اینجا به همه ی خواسته هامون برسیم اما اگه بتونیم توی هر لحظه با توجه به مکان و وضعیت درست ترین تصمیم رو بگیریم (منظورم انسانی ترین تصمیمه) اینها همه میتونه مثله یه حساب پس انداز باشه واسه یه دنیای دیگه.نمیدونید چقدر خوشحالم که با مرگ فنا نمیشم من از نابود شدن بیزارم لازم نیست این جا حتما معروف شم تا از خاطره ها پاک نشم فقط کافیه که در حد توانم بهترین باشم در حد توانم بیشترین کمکها رو بکنم در حد توانم بیشترین تلاشها رو انجام بدم و در حد توانم سعی کنم که خوشبخت باشم و واسطه ای باشم برای خوشبختی دیگران این جوری شاید از بعضی از آرزوهام دور بمونم و یا نتونم که معروف بشم اما حداقل چون میدونم که اعمالم پیشه یه نفر همیشه محفوظه خیالم راحته که یه پاداش بزرگتر و از همه مهمتر یه آرامش عمیقتر از اون آرامشی که شاید معروف شدن در من به وجود میاورد در انتظارمه و این جوریه که از گذشت زمان از پیری دیگه نمیترسم آخه حالا آرزوهامو عاشقانه انتخاب میکنم و عمرمو واسه تحقق روزانه اش صرف میکنم...